آشنایی با مراحل مختلف ساخت و طراحی چرخدنده
یکی از نکات مهم در طراحی بدنه ی چرخدنده، صلابت است. نافی باید به گونه ای باشد که به خوبی بتوان محور را در آن جا داد و همچنین باید ضخامت کافی برای ایجاد جای خار داشته باشد. علاوه بر ضخامت، نافی باید آنقدر طویل باشد تا چرخدنده در یک صفحه بدون لنگی بچرخد. به طور کلی قانون خاصی برای طراحی نافی وجود ندارد ولی اگر با صلابت کافی طراحی شوند تنش ها بسیار کمتر خواهند بود.
دنده های چرخدنده به روش های مختلفی قابل شکل دادن هستند که از رایج ترین روش ها می توان به ریخته گری ماسه ای، قالب گیری پوسته ای، ریخته گری دقیق، ریخته گری گریز از مرکز، ریخته گری تحت فشار و متالورژی پودر اشاره کرد. علاوه بر روش ریخته گری دندانه های چرخدنده را می توان با فرزکاری، صفحه تراشی و یا هاب کاری نیز شکل داد و با تراشکاری، سنگ زنی یا پرداخت به دقت و صافی سطح مورد نظر رساند.
در این روش لازم است برای هر چرخدنده از تیغه ی متفاوتی استفاده کرد تا شکل مربوطه ایجاد شود. در عمل برای ساخت هر چرخدنده در گستره ی ۱۲ دندانه تا دنده شانه ای، استفاده از ۸ تیغه لازم است. برای هر گام مجموعه ی جداگانه ای از تیغه ها استفاده می شود.
در این روش دنده ها با رفت و برگشت تیغه ی پینیون یا تیغه ی دنده شانه ای در امتداد عمودی شکل می گیرند. این تیغه حین حرکت به آرامی تا عمق مورد نظر در بدنه ی چرخدنده فرو می رود. استفاده از تیغه ی دنده شانه ای روشی دقیق برای تراشیدن چرخدنده است چرا که پهلوهای دنده شانه ای انولوت صاف اند.
هاب ابزار برشی حلزونی شکل است که دندانه ها مانند دندانه های دنده شانه ای، پهلو های صافی دارند. محور هاب، حول زاویه ی جلو بر می چرخد و دندانه های چرخدنده ی ساده را شکل می دهد. هاب و بدنه ی چرخدنده، با سرعت زاویه ای مناسبی چرخانده می شوند و هاب به آرامی در رویه ی بدنه ی چرخدنده فرو می رود و دندانه ها تولید می شوند.